“Vooropgesteld overweegt de rechtbank dat de effecten van het plaatsen van belastend beeldmateriaal van andere jongeren, zoals in dit geval een naaktfoto, vaak worden onderschat. Dit exposen wordt door velen ervaren als een zware persoonlijke vernedering en aantasting van de familie-eer. Slachtoffers zijn vaak bang dat het beeldmateriaal uitlekt naar hun ouders en andere familieleden. Ook in deze zaak heeft de verdachte onvoldoende stilgestaan bij de snelheid waarop beelden op social media worden gedeeld, en de enorme impact die het kan hebben op de persoon die op de betreffende foto staat.

Verdachte heeft op 19 februari 2017 een naaktfoto van een minderjarige jongen via Whatsapp ontvangen en deze verder verspreid via haar Instagramaccount en, omdat zij deze jongen had getagd, ook onder de volgers van deze minderjarige jongen. Verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan het in bezit hebben en verspreiden van een naaktfoto van de minderjarige [slachtoffer] en dus van het in bezit hebben en verspreiden van kinderporno. Daarmee heeft verdachte in de eerste plaats [slachtoffer] schade berokkend. Het is algemeen bekend dat wanneer iemands naam en foto op deze wijze op sociale media of internet komen, iemands eer of goede naam wordt aangetast en het tevens niet gemakkelijk is daarvan af te komen.”

The post Veroordeling voor belediging bij sexting appeared first on Zedenadvocaat.

In de wetsgeschiedenis zijn de volgende factoren geformuleerd;

The post Hoge Raad: niet altijd sprake van kinderporno bij foto’s tussen jongeren appeared first on Zedenadvocaat.

Op de in beslag genomen laptop (merk Dell), hard disk drive (merk Toshiba) en UWB-stick is kinderpornografisch materiaal aangetroffen. Verbalisant [verbalisant] heeft vastgesteld dat er in totaal ruim 11.000 afbeeldingen op de gegevensdragers voorkwamen. Het ging daarbij om 11.212 foto’s en twee video’s. Op de laptop (merk Dell) werden in totaal 9708 afbeeldingen aangetroffen. Daarvan stonden er 9704 op een niet direct benaderbare plaats (Unallocated), drie op een voor een gebruiker benaderbare plaats (Temporary internet files) en 1 bestand was normaal en zonder speciale software door de gebruiker te benaderen (Accessible). Op de hard disk drive (Toshiba) werden in totaal 29 afbeeldingen aangetroffen. Deze stonden op een niet direct benaderbare plaats (Unallocated). Op de USB stick werden 1475 afbeeldingen aangetroffen en twee video’s. Deze stonden op een niet direct benaderbare plaats (Unallocated).

• –het met een penis oraal penetreren van het lichaam van een minderjarige, met een penis en met een voorwerp vaginaal penetreren van het lichaam van een minderjarige en het met een voorwerp anaal penetreren van het lichaam van een minderjarige (bestand [naam] , [naam] , [naam] , [naam] );
• –ontuchtige handelingen, bestaande uit het betasten/aanraken van de geslachtsdelen van een minderjarige met penis en met vinger/hand en van de billen met penis (bestand [naam] en [naam] );
• –ontuchtige handelingen, bestaande uit het betasten/aanraken door een minderjarige van de geslachtsdelen met vinger/hand en van de billen met vinger/hand ( [naam] en [naam] );
• –het poseren door een minderjarige, met nadruk op geslachtsdelen/borsten en billen door ‘geheel naakt’, ‘gedeeltelijk naakt’, ‘niet bij leeftijd passende kleding (lingerie etc.), ‘onnatuurlijke omgeving’, ‘striptease-act/houding’, ‘camerastandpunt’, ‘onnatuurlijke houding’ ( [naam] , [naam] , [naam] , [naam] , [naam] , [naam] );
• –overige seksuele gedragingen, bestaande uit spuiten van/zichtbaar maken van sperma op lichaam minderjarige en houden van penis dicht bij lichaam minderjarige (bestand [naam] en [naam] ).

De verdachte is op 7 januari 2016 door de politie verhoord en heeft daarbij het volgende verklaard17:

Het hof overweegt ter inleiding het volgende. De raadsman heeft ter terechtzitting in hoger beroep betoogd dat het appel voornamelijk is gericht tegen de (hoogte van de) opgelegde straf. De raadsman heeft in zijn pleidooi evenwel enkele kritische kanttekeningen geplaatst bij het bewijs en de waardering daarvan. Hoewel de raadsman niet uitdrukkelijk enig rechtsgevolg aan deze kanttekeningen heeft verbonden, is het hof van oordeel dat deze – indien het hof de raadsman daarin zou volgen – niet alleen van invloed zijn op de bewezenverklaring van de ten laste gelegde feiten, maar tevens op de hoogte van de eventuele op te leggen straf. Om die reden zal het hof de opmerkingen van de raadsman wel bespreken.

Namens verdachte heeft de raadsman aangevoerd dat van verspreiding van kinderpornografische afbeeldingen, zoals onder 1 en 2 ten laste is gelegd, geen sprake is geweest. Mogelijk is weliswaar beeldmateriaal geüpload door gebruik van het peer-to-peer netwerk Emule, echter is dat geen actieve verspreiding van het beeldmateriaal waar de verdachte zich bewust van is geweest.

De raadsman heeft verder betoogd dat het overgrote gedeelte van het beeldmateriaal op de computer en harde schijven niet zonder gebruik van speciale recovery software te bekijken was, zodat het aantal foto’s en video’s waarover de verdachte in de ten laste gelegde periode de beschikking heeft gehad veel kleiner is dan hem wordt verweten. Een ander klein gedeelte was opgeslagen in temporary internet files, waarvan kan worden geconcludeerd dat de verdachte deze bestanden niet, althans voor zover relevant niet bewust, ter beschikking had.

The post Vrijspraak bij kinderporno in tempory internet files appeared first on Zedenadvocaat.

Het een gewoonte maken van in bezit hebben van een afbeelding of gegevensdrager zou reeds kunnen bestaan bij een bezit van meerdere pornografische afbeeldingen of meerdere gegevensdragers met (een) pornografische afbeelding(en). Onder het ‘er een gewoonte van maken’ wordt verstaan een herhaling van delicten die door een herhaling van feitelijke handelingen tot stand komt, en waarbij telkens de intentie of de neiging het desbetreffende delict te plegen tot uitdrukking wordt gebracht. Onder omstandigheden kan die herhaling worden aangemerkt als ‘het maken van een gewoonte’ van het plegen van de bedoelde delicten. De gewoonte kan ook blijken uit de duur van het bezit of de wijze waarop men het bezit verkregen heeft. Zo kan het zijn dat de verdachte de afbeeldingen stukje bij beetje heeft verzameld en hij dus steeds weer nieuwe afbeeldingen in bezit heeft gekregen, daarmee tot uitdrukking brengend dat hij een gewoonte heeft gemaakt van het verzamelen, dus van het in bezit hebben van pornografische afbeeldingen.
Wat betreft de vereiste duur van de periode waarin deze herhalingen optreden is niet zonder meer een ondergrens te geven. Een gewoonte kan zich zelfs hebben gemanifesteerd indien de betreffende handelingen hebben plaatsgehad binnen een tijdsbestek van twee weken. Een hoge frequentie in een korte periode kan eventueel een gewoonte opleveren, terwijl een lage frequentie in een lange periode wellicht nog niet kan worden geduid als een gewoonte. De vastgestelde omstandigheden zijn telkens doorslaggevend.

> Meer informatie beoordelingskader gewoonte maken van kinderporno

HR 17 september 2009, ECLI:NL:HR:2013:702
De verdachte gedurende een periode van (in ieder geval) een aantal maanden afbeeldingen heeft gedownload, heeft opgeslagen en bewaard in ‘mappen’ in het geheugen van zijn computer, dan wel heeft gebrand op verschillende cd’s en dvd’s. Hij heeft dus in die periode het bezit van die afbeeldingen en gegevensdragers uitgebreid en aangevuld tot een verzameling van in totaal 5537 afbeeldingen. Daarna heeft hij die afbeeldingen nog ruim vijf jaar in zijn bezit gehouden of gehad.

HR 7 december 2010, ECLI:NL:HR:2010:BN8215
Verdachte heeft in een periode van bijna 3 jr telkens afbeeldingen en films gedownload, opgeslagen en bewaard in vele mappen, op 2 harde schijven en op 100-en dvd’s en dat hij aldus zijn bezit van die afbeeldingen en gegevensdragers in de loop van die periode heeft uitgebreid en aangevuld tot een verzameling die ongeveer 41.213 kinderpornografische multimediafiles bevat. Daarvan uitgaande heeft het Hof kunnen oordelen dat verdachte van het in bezit hebben van die afbeeldingen en gegevensdragers a.b.i. art. 240b Sr “een gewoonte heeft gemaakt.

Rb. Breda 29 april 2004, LJN AO8758
“Uit het onderzoek ter terechtzitting is gebleken dat verdachte zich gedurende anderhalf jaar actief heft beziggehouden met het verzamelen en verspreiden van kinderporno (…). Bovendien is verdachte medebeheerder geweest van een box waardoor hij het uitwisselen van kinderpornografisch materiaal faciliteerde. Hierdoor heeft verdachte een gewoonte gemaakt van het voorhanden hebben van kinderporno. Dat de verdachte zich niet heeft bezig gehouden met de productie en verspreiding met commercieel oogmerk (…) is (…) niet relevant.”

Zie ook conclusie A-G mr. Aben (ECLI:NL:PHR:2013:793)

The post Wanneer gewoonte maken bezit kinderporno appeared first on Zedenadvocaat.

De rechtbank Oost-Brabant heeft in haar uitspraak van 5 juni 2015, ECLI:NL:RBOBR:2015:3228 bepaalt dat de door de Hoge Raad voorgeschreven wijze van het ten laste leggen van kinderporno niet verplicht is. Een officier van justitie mag hier helaas van afwijken en de kinderpornografische afbeeldingen ook categorisch ten laste leggen.

The post Categorische indeling tenlastelegging bij kinderporno leidt niet tot nietigheid dagvaarding appeared first on Zedenadvocaat.

• Realtime videoverbinding
• Dubbeltellingen
• Peer-to-peer downloaden
• Unallocated clusters

Realtime verbinding

In het onderhavige geval kan worden vastgesteld dat de seksuele gedragingen van minderjarigen om via een internetverbinding door derden elders op de eigen computer bekeken te kunnen worden, eerst moeten worden opgenomen met een webcam. Daarmee zijn het afbeeldingen van kinderpornografisch materiaal, die via de internetverbinding aan verdachte zijn verzonden. Daaraan doet niet af dat die afbeeldingen direct nadien mogelijk niet meer beschikbaar zijn. In het licht van het aan de wetswijziging van artikel 240b, eerste lid van het Wetboek van Strafrecht (hierna: Sr) ten grondslag liggende belang van de bescherming van minderjarigen tegen misbruik van afbeeldingen van door hen verrichte seksuele gedragingen, moet derhalve geconcludeerd worden dat het via een internetverbinding zogenaamd “real time” bekijken door derden op de eigen computer van voor een webcam verrichte seksuele handelingen op een andere locatie, zoals hier het geval is, valt onder het bereik van artikel 240b, eerste lid, Sr.

Dubbeltellingen

Door de raadsvrouw is voorts aangevoerd dat door de wijze van ten laste leggen in de tenlastelegging dubbeltelingen voorkomen van filmpjes en afbeeldingen. Voorts heeft de raadsvrouw door bij de verschillende filmpjes en afbeeldingen in haar pleitnota een onderscheid aan te brengen in de in artikel 240b, eerste lid, Sr strafbaar gestelde gedragingen, aan de hand van diverse voorbeelden naar voren gebracht dat er niet steeds sprake is van alle dan wel meerdere in de tenlastelegging genoemde gedragingen.

De rechtbank onderschrijft deze betogen van de raadsvrouw. De wijze van ten laste leggen noopt er echter niet toe om telkens aan te geven op welke in artikel 240b, eerste lid, Sr strafbaar gestelde gedragingen de onderscheiden filmpjes en afbeeldingen het oog hebben, nu ten aanzien van alle gedragingen onweersproken kan worden vastgesteld dat die meermalen hebben plaats gevonden. De rechtbank zal niettemin op een aantal ter zake gevoerde verweren ingaan.

Peer-tot-peer programma

Verdachte heeft betwist dat hij kinderpornobestanden naar [mededader] heeft verstuurd. Verdachte heeft in chatcontact met [mededader] weliswaar laatstgenoemde fragmenten van een filmpje met onder andere [slachtoffer 1] getoond, maar verdachte zou daarbij niet de opzet op het verspreiden van deze bestanden hebben gehad.

De rechtbank is van oordeel dat reeds het enkele tonen aan [mededader] van de filmfragmenten met onder andere [slachtoffer 1], mede gelet op de uitleg die verdachte gaf aan [mededader] blijkens de tussen hen gevoerde chatgesprekken over het opnemen van diverse beelden en de context waarin deze gesprekken plaatsvonden, inhoudt dat verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans heeft aanvaard dat [mededader] deze beelden ook daadwerkelijk zou opnemen zodat er sprake is van verspreiden. Dit geldt temeer nu er bestanden afkomstig van verdachte met de hiervoor bedoelde fragmenten zijn aangetroffen op de computer van [mededader], zoals blijkt uit het proces-verbaal van bevindingen van 7 september 2011, welk proces-verbaal de rechtbank bruikbaar acht voor het bewijs.

Door de verdediging is ter terechtzitting met betrekking tot de bestanden die via [netwerk] zijn uitgewisseld voorts betoogd dat niet zonder meer kan worden gezegd dat door verdachte ontvangen bestanden ook door hem zijn verspreid. Weliswaar blijkt uit de internettap dat deze bestanden zijn binnengehaald door de computer van verdachte, maar niet in alle gevallen is vast te stellen wat er vervolgens met deze bestanden is gebeurd. Het bezit van deze bestanden noch het verspreiden ervan zou bewezen verklaard kunnen worden. Hierbij is door de verdediging onder meer verwezen naar een filmpje met een baby ([naam]). Verdachte zegt dit filmpje niet te kennen en dit bestand is ook niet aangetroffen bij hem. De film is door de politie beschreven omdat het tijdens het versturen is onderschept, opgeslagen en ontsleuteld.

De rechtbank stelt voorop dat voor het bezit van kinderpornografisch beeldmateriaal als bedoeld in artikel 240b Sr opzet, tot uitdrukking komende in een zekere (beschikkings)macht, is vereist. Verdachte heeft ter terechtzitting verklaard slechts de intentie te hebben gehad om kinderpornografische afbeeldingen en/of (webcam/film)fragmenten te downloaden van jongens in de leeftijdscategorie vanaf ongeveer 11 jaar. Verdachte deed dit via downloadprogramma’s zoals [netwerk], waarna de bestanden op zijn computer terecht kwamen. Het gegeven dat verdachte via het zogenaamde peer to peer programma [netwerk], bestanden uitwisselde binnen een daartoe door hem specifiek geselecteerde kring van gebruikers van dit programma, betekent dat verdachte, via het downloaden van bestanden afkomstig uit de verzameling van andere van die geselecteerde gebruikers deel uitmakende personen, grote hoeveelheden kinderpornografisch materiaal in zijn computer opsloeg. Anders dan de verdediging heeft betoogd, gaat het hierbij niet om een automatisch proces waarop verdachte geen invloed kon uitoefenen, maar om het gevolg van een bewuste, doelgerichte handeling, namelijk het toetreden tot genoemde kring van geselecteerde gebruikers die elkaar onderling toegang verschaften tot elkaars bestanden. Daarmee heeft verdachte willens en wetens de aanmerkelijke kans aanvaard dat hij ook kinderpornografische afbeeldingen van kinderen van een nog jongere leeftijdscategorie zou downloaden (0-2 jaar). Daarmee is aan het (voorwaardelijk) opzetvereiste voldaan. De rechtbank acht gelet op het voorgaande dan ook wettig en overtuigend bewezen dat verdachte ook de betreffende afbeeldingen in zijn bezit heeft gehad, als bedoeld in artikel 240b, eerste lid, Sr.

Unallocated clusters; onduidelijk welke periode bezit

Voorts is aangevoerd dat verdachte dient te worden vrijgesproken van het bezit van of het zich middels een geautomatiseerd bestand of met gebruikmaking van een communicatiedienst de toegang verschaffen tot alle bestanden die de vermelding T119 hebben in de ten laste gelegde periode, nu deze bestanden, bij onderzoek aangetroffen op de externe harde schijf, niet meer zichtbaar zijn, maar zijn gewist. Het gegeven dat er bestanden zijn aangetroffen in de zogenaamde “unallocated clusters” toont juist aan de verdachte geen andere bedoeling had dan deze bestanden te verwijderen. De rechtbank stelt vast dat het gelet op de inhoud van de unallocated clusters weliswaar aannemelijk is dat verdachte via [netwerrk] gedownloade bestanden in zijn bezit heeft gehad en vervolgens verwijderd heeft, maar niet valt vast te stellen dat dit ook het geval is geweest in de door de officier van justitie in de tenlastelegging tot de periode tussen 20 september 2010 tot en met 6 oktober 2010 beperkte periode, nu deze bestanden niet meer op de gegevensdrager aangeduid als T119 zijn aangetroffen. Daarnaast is de rechtbank, anders dan de officier van justitie, niet van oordeel dat het terughalen van de bestanden voor verdachte eenvoudig te realiseren zou zijn, gelet op de bijzondere deskundigheid met betrekking tot computertechniek, waarover verdachte zou beschikken. Van zodanige bijzondere deskundigheid van verdachte die zich met name met de sales van computers bezig hield en niet zozeer met de techniek zelve, is immers niet gebleken. De rechtbank zal verdachte om die reden van het bezit van en het zich middels een geautomatiseerd bestand of met gebruikmaking van een communicatiedienst de toegang verschaffen tot de bestanden die de vermelding T119 hebben, vrijspreken.

The post Kinderporno via realtime verbinding en peer-to-peer appeared first on Zedenadvocaat.

The post Sexting uitgelegd appeared first on Zedenadvocaat.

Er volgt dan een afwijzing die als volgt wordt gemotiveerd:
“Vaststaat dat er kinderpornografisch materiaal op de inbeslaggenomen gegevensdragers van de verdachte staat. Gegevensdragers waarop kinderpornografisch materiaal is opgeslagen zijn voorwerpen van zodanige aard dat het ongecontroleerde bezit daarvan in strijd is met de wet en het algemeen belang. Als uitgangspunt heeft dan ook te gelden dat dergelijke gegevensdragers ingevolge de artikelen 36b en 36d Sr worden onttrokken aan het verkeer.

Verzocht is om teruggave van de gegevensdragers, na verwijdering van de daarop voorkomende kinderpornografische beelden. Daarmee wordt verzocht een uitzondering te maken op voormeld uitgangspunt. De verdachte heeft echter niet gemotiveerd welk bijzonder persoonlijk belang hiermee gediend is. Daarnaast is evenmin nader gemotiveerd van welke concrete bestanden, waarvan het bezit niet in strijd is met de wet, teruggave wordt verzocht. Daarbij komt dat de verdachte zelf het risico heeft aanvaard dat strafbare en niet-strafbare gegevensbestanden op zijn gegevensdragers zijn vermengd. Het weer scheiden van deze bestanden vormt een onevenredig grote belasting voor de opsporingsdiensten.” (ECLI:NL:RBROT:2018:8802)

Dit is echter niet altijd terecht. In de jurisprudentie zien we nu een kentering. Steeds vaker besluiten rechters om de (geschoonde) computer terug te geven aan de verdachte, juist omdat op die computers ook andere belangrijke bestanden staan.

Teruggave computers na aantreffen 22 bestanden kinderporno (betreft: klaagschriftprocedure)

Rechtbank Rotterdam, 20 oktober 2016, ECLI:NL:RBROT:2016:8345
Volgens onderzoek van de politie zijn op de harde schijf 22 bestanden aangetroffen met kinderporno (hierna: de 22 bestanden). Niet in geschil is dat buiten de 22 bestanden vele andere gegevens (bestanden) op de harde schijf staan (hierna: de andere gegevens). Er is vooralsnog geen enkele aanleiding te veronderstellen dat zich tussen de andere gegevens bestanden bevinden waarvan het bezit strafbaar is. Immers, onderzoek aan de hele verzameling gegevens, heeft alleen de 22 bestanden opgeleverd waarvoor de klager zal gaan worden vervolgd. Bij deze stand van zaken, ziet de rechtbank niet in welk strafrechtelijk doel nog wordt gediend met het beslag op de andere gegevens. Er wordt geen onderzoekbelang meer gediend. Immers het onderzoek aan de andere gegevens is al gedaan en bovendien is er een forensische kopie gemaakt waaraan, indien nodig, nader onderzoek kan worden verricht. Het is voorts hoogst onwaarschijnlijk dat de strafrechter, later oordelend, een verbeurdverklaring of onttrekking zal gelasten waaruit het verlies van de andere gegevens zal voortvloeien. Onttrekking van de andere gegevens is hoogst onwaarschijnlijk, omdat van de andere gegevens niet kan worden vastgesteld dat het ongecontroleerd bezit daarvan in strijd is met de wet of het algemeen belang. Verbeurdverklaring van de andere gegevens is hoogst onwaarschijnlijk, omdat evenmin kan worden vastgesteld dat de andere gegevens een relatie hebben met het strafbare feit als bedoeld in artikel 33a van het Wetboek van Strafrecht. De conclusie is dan ook, dat er geen strafvorderlijk belang is bij handhaving van het beslag op de andere gegevens. Deze zullen dan ook ter beschikking van de klager moeten worden gesteld.

Deze beslissing zal op enige wijze moeten worden uitgevoerd. Het is aan het openbaar ministerie om te besluiten op welke feitelijke wijze dit geschiedt, maar de rechtbank zal een paar handvatten geven. Twee voor de hand liggende methoden van verstrekking van de andere gegevens zijn deze:

1. Op de in beslag genomen harde schijf worden de 22 bestanden zodanig gewist dat het terughalen van deze bestanden niet meer mogelijk is. De rechtbank is er ambtshalve van op de hoogte dat er software bestaat die deze taak kan uitvoeren. Na het wissen van de 22 bestanden kan de harde schijf dan worden teruggegeven.
2. De andere gegevens worden gekopieerd op een lege gegevensdrager.

Deze methoden sluiten andere methoden niet uit en zijn slechts bedoeld als mogelijke werkwijze; het is aan het openbaar ministerie om hier verder gevolg aan te geven. In elk geval wordt niet van het openbaar ministerie verlangd dat het zelf een lege gegevensdrager aanschaft om de andere gegevens op te kopiëren; dit ligt in voorkomende gevallen op de weg van de klager.

The post Teruggave computers ondanks aantreffen kinderporno appeared first on Zedenadvocaat.

Conclusies rapport recidiverisico bij zedendelicten

In §3.2 passeerden verschillende methoden voor communicatie over risico de revue. Zoals uit de analyse duidelijk zal zijn geworden zijn aan elke methode duidelijke voor- en nadelen verbonden. Daarom is het het beste meerdere methodes te combineren, zodat eventuele biases en misinterpretaties gecompenseerd worden. In eerder onderzoek hebben rechters aangegeven dat een dergelijke combinatie van methoden helpt bij het maken van een correcte inschatting. Zij geven zelf een voorkeur aan de eerste twee methoden (categorische en probabilistische risico-inschatting).27 Uit Hoofdstuk 2 blijkt echter tot welke misinterpretaties de categorische methode kan leiden. §3.3 behandelde factoren die meer bij de partijen in het communicatieproces liggen. De belangrijkste conclusie hieruit is dat rechters en officieren voldoende in staat moeten zijn de informatie die hen aangereikt wordt over recidiverisico op waarde te schatten. Experts moeten informatie allereerst op zo’n manier overbrengen dat hij ook begrijpelijk is voor wie niet deskundig is. Dit hoeft niet per se te gebeuren door gebruik van de categorische methode, maar kan bijvoorbeeld ook door het gebruik van visuele illustraties naast numerieke informatie. Tegelijk moeten magistraten in staat zijn de aangereikte informatie te begrijpen. Het is hiertoe raadzaam in de opleiding van rechters en officieren enige kennis van kansrekening op te nemen, genoeg om informatie over risico’s te kunnen plaatsen. §3.4 presenteerde een recent internationaal onderzoek waarin vijf categorieën zedendelinquenten op basis van recidiverisico gedefinieerd worden. Dit onderzoek is een aanzet tot het ontwikkelen van een gemeenschappelijke taal voor het spreken over recidiverisico van zedendelinquenten en de daaruit voortvloeiende interventies. De vijf gepresenteerde categorieën gaan ook gebruikt worden in de nieuwe Nederlandse versie van de Static-99R die later dit jaar uitkomt.28 Wat in ieder geval opvalt is dat in de Nederlandse juridische context weinig onderzoek is naar het hier beschreven communicatieproces, zodat eventuele verbeterpunten niet aan het licht komen. Uit het onderzoek in dit rapport blijkt dat de verschillende partners in het strafproces risicoboodschappen zoals doorgaans in rapportages staan verschillend kunnen interpreteren. Dit heeft een vertroebeling van de communicatie tot gevolg, zonder dat de deelnemers zich daar bewust van zijn. De literatuur zoals hierboven besproken geeft aan naar welke factoren in dit communicatieproces gekeken kan worden om misverstanden te verminderen. Hoofdstuk 4 presenteert dan ook de aanbevelingen die uit de problemen gesignaleerd in Hoofdstuk 2 en de oplossingsrichtingen gepresenteerd in dit hoofdstuk voortvloeien

Twee delen recidiverisico

Het rapport ‘Gewogen risico’ bestaat uit twee delen. Deel 1 gaat over de communicatie over recidiverisico van zedendelinquenten. In deel 2 wordt ingegaan op de vraag of informatie over risico op de juiste manier wordt vastgesteld en of de rechter de juiste beslissing over behandeling neemt op basis van die informatie. Deel 2 verschijnt ook in de eerste helft van 2017.

The post Recidiverisico bij zedendelicten appeared first on Zedenadvocaat.

Algemeen beoordelingskader tenlastelegging

De tenlastelegging strekt er daarbij toe voor de procesdeelnemers – zowel voor het openbaar ministerie en de rechter als voor de verdachte en eventueel de benadeelde partij – de inzet van het geding en de te volgen beslissingsstructuur met de vereiste duidelijkheid vast te leggen (vgl. HR 27 juni 1995, ECLI:NL:HR:1995:ZD0095, NJ 1996/126 en ECLI:NL:HR:1995:ZD0096, NJ 1996/127). Met het oog daarop dient ingevolge art. 261 Sv de dagvaarding een opgave te behelzen van het feit dat ten laste wordt gelegd, met vermelding omstreeks welke tijd en waar ter plaatse alsmede de omstandigheden waaronder het zou zijn begaan.

Beoordelingskader tenlastelegging bij kinderporno

Aangezien het de Hoge Raad bekend was dat onduidelijkheid bestond over de wijze waarop in het bijzonder het grootschalige bezit van – kort gezegd – kinderporno kan of moet worden tenlastegelegd, zijn in HR 20 december 2011, ECLI:NL:HR:2011:BS1739, NJ 2012/147 en HR 24 juni 2014, ECLI:NL:HR:2014:1497, NJ 2014/339 enkele uitgangspunten geformuleerd met het oog op de strafrechtelijke beoordeling van het op grote(re) schaal voorhanden hebben van kinderporno.

Die uitgangspunten komen hierop neer

• dat de steller van de tenlastelegging zich bij voorkeur zou moeten beperken tot het beschrijven van een selectie van een gering aantal (representatieve) afbeeldingen – zo mogelijk ten hoogste vijf – zonder in de tenlastelegging zelf enige aanduiding van of verwijzing op te nemen naar een wellicht grotere hoeveelheid waarvan die afbeeldingen deel uitmaken.
• In geval van bewezenverklaring van het handelen van de verdachte met betrekking tot een of meer van die in de tenlastelegging omschreven afbeeldingen kan vervolgens bij de straftoemeting rekening worden gehouden met het grootschalige karakter van het delict, bijvoorbeeld op grond van de erkenning door de verdachte van het grootschalige karakter, hetgeen betekent dat de concrete afbeeldingen of de exacte hoeveelheid kinderporno niet behoeven te worden besproken, of op grond van de uitkomst van een in het voorbereidend onderzoek uitgevoerde steekproef uit het aangetroffen materiaal, mits de verdachte in de gelegenheid is gesteld de bij de steekproef gehanteerde methode aan de orde te stellen.

Verdeling tenlastelegging in categoriën niet toegestaan

De onderhavige tenlastelegging heeft, in afwijking van de hiervoor onder 2.5 aanbevolen werkwijze, betrekking op het bezit van 864 afbeeldingen, dus op grootschalige kinderporno, die – zonder nadere verduidelijking of herleidbaarheid tot die 864 afbeeldingen – in vier nader omschreven categorieën is onderverdeeld. De steller van de tenlastelegging heeft zich dus niet beperkt tot – een beschrijving van – een beperkte selectie van (representatieve) afbeeldingen. Uit de eisen die art. 261 Sv in gevallen als de onderhavige stelt aan de dagvaarding, vloeit voort dat de tenlastelegging met het oog op de in 2.4 genoemde duidelijkheid voor in het bijzonder de verdachte en de rechter ten aanzien van elk van die afbeeldingen, hetzij een voldoende concrete beschrijving dient te bevatten, hetzij de vindplaats van die beschrijving in het dossier dient te vermelden. Indien de tenlastelegging niet aan die eisen voldoet en de verdachte daarop beroep doet, kan zulks grond vormen voor nietigverklaring van de dagvaarding.

The post Tenlastelegging grootschalige kinderpornografie appeared first on Zedenadvocaat.